เราเคยตั้งคำถามไหมว่า???!!!! “ทุกวันนี้เราดิ้นรน อยู่กลางเมืองหลวงเพื่ออะไร”
เพื่อชีวิตที่ดี? เพื่อความเป็นอยู่ที่มั่นคง หรือ เพื่อแค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง(ไปวันๆ)
แต่ก่อนจะตอบคำถาม ผมขอเล่าต้นเหตุของคำถามของผมให้ฟังก่อนดีกว่า++++
——————
เมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้ว ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เคยถูกเรียกว่า “เด็กจบใหม่” ซึ่งก็ได้ทำตามตรรกะที่(ใครไม่รู้)ตั้งไว้ ฮ่าๆๆ
“จบแล้วต้องหางานบริษัทดีๆทำ”
ถ้าไม่ทำบริษัทดีๆแต่ว่า "รัก" ผมควรจะต้องรู้สึกผิดไหม? แล้วอะไรคือมาตรฐานตัววัดค่าความดีของบริษัท 555+
สุดท้ายผมก็ทำได้ ย๊ะโห๊ววววว!!!! มันสุดยวดลวกเพ่ ตรูเจ๋ง จบปุ๊บได้งานปั๊บ ฮ่าๆๆๆ
ผมได้ทำงานที่อยากทำอยู่ในเมือง แต่... ตัวเองอยู่รามคำแหง ไกลไปไหม!!
เอาน่า!! การเดินทางออกจะพร้อม มีวินมอเตอร์ไซค์ มีรถเมล์ แล้วก็มี เอิ่ม... แอร์พอตลิงค์ ที่ บริหารโดยการรถไฟ!!!
เริ่มต้นชีวิตการ(เดินทาง)ไปทำงาน....
ทุกเช้าผมต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปลงปากซอย ที่ไม่ว่าคุณหรือใครเรียกใช้บริการเมื่อไหร่
“คุณสามารถตีค่าชีวิตคุณอยู่ที่ 0 ได้เลย“ !!!
บิดซ้าย ช่ะว๊าป++ ปาดขวา เต็มที่ลวกพี่ แซงทุกอย่างที่ขวางหน้า++
รถเล็ก รถใหญ่ รถกระป๋อง (จินตนาการเหมือนนั่งซ้อนท้ายการแข่งขันมอเตอร์ครอส)
หากลวกพี่ได้แซงผู้ใดแล้ว มีฟีดแบคไม่ดีจากผู้นั้น ลูกพี่จะเขม่น ดั่งพี่นี่คือ “มาเฟีย” อย่าน้า นี่ถิ่นตรู!!!
พอถึงป้ายรถเมลล์(คิดในใจ... รอดแล้วตรู) ด่านต่อมา //// ก็คือ ฟาสสสส!!!
วันไหนผมตื่นเร็วหน่อยก็จะโชคดีไป เพราะเราสามารถ เลือกระดับ เซ็กเมนต์ความเป็นรถเมล์ไทยได้
เริ่มที่ 6.5 บาท (ร้อนมาก) , 9 บาท (ร้อน) , 13 บาท (รถเมล์ปรับอากาศ.. ยิ่งปรับยิ่งร้อน)
เอ่อ... มิทราบบางคันจะทำเป็นรถแอร์ทำไมในเมื่อร้อนไม่ต่างจากรถปกติ ..ไมโครเวฟดีๆนี่หล่ะ 555+
ส่วนการบริการเราก็รู้ๆกันอยู่เนอะ วันดีคืนดีรถเมล์ก็กลายเป็นรถแข่งฟอร์มูล่าวันได้
ฤกษ์งามยามดีเปลี่ยนจากโชเฟอร์เป็นนักมวย ศึกวันดวลหมัดก็มี เอ่อ.. ก็สนุกดี 555+
แต่มันก็แล้วแต่สายนั้นแหละครับ หากวันไหนมาถึงป้ายรถเมล์สายหน่อย ก็ตามเวรตามกรรม
“ฟาสไหนมา ก็วาร์ป ขึ้นสายนั้น ไม่มีสิทธิเลือกค่ะ 555!
หลังจากที่ผมผ่านแยกมฤตยู(แยกพระราม9)มาได้ ก็มาถึงป้ายรถเมล์แอร์พอร์ตลิ้งก์
ที่อยู่ห่างจากแอร์พอร์ตลิ้งก์ เกือบกิโล "อิแย้มไม่เข้าใจค่ะคุณท่าน" 555+...
แต่ระหว่างทางก็ใช่ว่าจะสวยหรู ปูพรมแดง แต่อย่างใด ++
เพราะระหว่างทางเดินก็ต้องคอยหลบลูกระเบิดที่น้องหมามาอึทิ้งไปด้วย 555+
ผมอาศัยข้ามสะพานลอยจากหน้าโรงแรมนาซ่าเวกัส แล้วผ่านทาง NASA STREET เป็นคอมมูนิตี้มอลล์เล็กๆ
ซึ่งเป็นมอลล์ที่มีบันไดเลื่อนเยอะกว่าร้านค้า ..แต่ไม่เปิด!!! 5555+
ก็จะเปิดทำไม? ห้างยังไม่เปิด (เสียงเจ้แต๋ว)
หลังจากนั้นผมและเพื่อนร่วมชะตากรรมคนต่างก็รีบเร่งฝีเท่า พร้อมสายตาที่ชำเลืองกันแบบกลายๆ
ใครไวกว่าคนนั้นชนะ!!
เพื่อไปยังจุดหมายแรก นั้นก็คือ "ชานชาลาฝั่งเข้าพญาไท"
หลังจากที่เราขึ้นมาจาก Community mall สุดชิค ถึงชานชาลา คุณก็จะได้รู้ว่าชิคจริงๆ “ชิคหาย” !!!
เหล่าฝูงชนได้มารวมตัวกัน ณ สถานที่แห่งนี้ โดยมิได้นัดหมาย!!
ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันคือต้องรีบพาสังขาร เอานิ้วหรือการ์ดไปให้ทันสแกนเพลางาน+++
มิฉะนั้น จะโดนอะไรก็แล้วแต่+++ ส่วนผมกลัวเบี้ยขยันที่ยืนหยัดรักษามันเอาไว้มันจะต้องพลันแตกสลายแน่ๆ 555+
ถามว่าทำไมสถานีแห่งนี้ถึงได้มีคนเยอะจนล้นขนาดนี้!!!
“ระบบ” การจัดการของ รฟม. หรือขบวนรถไฟไม่เพียงพอต่อการให้บริการ???
ล่าสุดได้ข่าวมาว่าเหลืออยู่แค่ 4 ขบวน ที่สามารถใช้ขนส่งมวลมนุษยชาติได้!
ซึ่งมีทั้งนักท่องเที่ยว นักเดินทาง มนุษย์ทำงาน มนุษย์ป้า มนุษย์ยาย และอีกสารพัดมนุษย์
ที่มีความจำเป็นต้องเดินทางจากสุวรรณภูมิ ที่สนามบินอันดับ 1 ของไทย
และเป็นสนามบินที่มีชื่อเสียงระดับโลก(ด้านไหนหว่า!!) เข้าสู่กลางเมืองหลวง เมืองฟ้าอมรฯ..
โดยแต่ขบวนกว่าจะมาเทียบชานชาลาแต่ละครั้งต้องรออย่างน้อย 12 นาที!!
มาแล้วก็ไม่ใช่จะได้ใช้บริการเลยนะจ๊ะ ต้องรอฤกษ์ที่เหมาะสมถึงจะได้ขึ้น ให้ดาวตกฟาก แล้วคอยลุ้นดวงเอา ว่าจะเหลือที่สำหรับฉันไหม 555!
หรือ จะเป็นเพราะมนุษย์... “ที่อาศัยพื้นที่เห็นแก่ตัว” (ขออนุญาตใช้คำนี้นะครับ)
จากที่ผมสังเกตมาระยะเวลากว่า 1 ปี ณ จุดๆนี้
"สถานีรามคำแหง" เป็นอีกสถานีที่มีมนุษย์ป้า มนุษย์ลุงเยอะมาก ผมเจอบ่อย และเจอในทุกรูปแบบ เป็นเพราะอะไร???
เพราะสถานที่ ณ จุดๆ นี้ มีหลายคนที่มักทำพฤติกรรมเห็นแก่ตัวจนกลายเป็นความเคยชิน .. หรือเปล่า??
เมื่อได้โอกาส บางคนก็กล้าที่จะทำในสิ่งที่ไม่สมควรหรือเห็นแต่ตัว จนสร้างความเดือนร้อนให้คนอื่น...
(เอ่อ.. ผมออกตัว ผมไม่ใช่นักวิจัย ไม่มีทฤษฎีใดๆ แต่ผมเป็นแค่นักประสบเหตุโดยตรง)
ขอประจาน เอ้ย!!! ขอล้อมวงเล่าในแบบกันเองๆ กับเหตุการณ์สุดระอาล่าสุดของผม...
ในขณะที่ผู้คนนับ 100 ยืนเข้าคิวต่อแถวเพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย (สังเกต มนุษย์ป้า สะพายกระเป๋าด้านขวานะครับ)
ป้าท่านนี้ก็เช่นกัน เข้าแถว แต่เป็นแถวนอกๆ(ก็มาทีหลัง) ซึ่งจะอยู่ด้านขวามือของผมออกไป...
แต่ด้วยสกิลอันหนือชั้น นางสามารถตัดหน้าแซงคิวไปจนถึงประตูรถไฟฟ้าได้
ทั้งๆที่มีอีกหลายคนมาก่อน และยังไม่สามารถขึ้นขบวนได้ แม้แต่คนเดียว!! OMG+++
แต่ด้วยความเชี่ยวชาญระดับ มงที่ 20.... คร็อป!!! ประตูปิดใส่หน้านาง ผางเข้าให้!!
สุดท้ายนางก็ไม่สามารถขึ้นรถขบวนนี้ไปได้ 555+
นางเลยใช้ไม้ตายสุดท้าย คือ.... ยืนเป็นเซ็นเตอร์ เบอร์1 เบียดคุณน้าที่มาเป็นอันดับ 1 ตกไปอยู่อันดัน 2 แบบ งงๆ
และหลายๆ คนก็งงเช่นกัน 555+
อันติของนาง นางทำได้เว้ย ตบมือๆๆๆๆๆ "นางยังคงได้มง"
สำหรับครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ยอมใจ “มนุษย์ป้าเลเวล 30” 555+
อันนี้ผมเล่าเอาฮานะ แต่สถานการณ์จริงคุณคิดเอาเองว่าสุดๆแค่ไหน+++
นอกจาก "มนุษย์ป้า" ก็มี "มนุษย์เสียบ" วินาทีสุดท้าย ประตูจะหนีบคอชั้นหรอ ชั้นยอม ฮึๆๆ กระโดดซ๊วปเข้าไป!!
และอีกหลายมนุษย์ที่เราต้องเจอกับชีวิตประจำวัน++ ท่องไว้ อยู่เมืองใหญ่ใจต้องนิ่ง ฮ่าๆๆๆ
หลังจากที่ขบวน ที่ 2 ที่ 3 ผ่านไป วินาทีที่ผมจะได้ขึ้น เปรียบเสมือนประตูสวรรค์ ผมได้เข้าแน่ๆ
ผมเป็น 1 ในคนที่จะได้ขึ้นจริงๆใช่ไหม ผมคือ THE FACE ALL STAR 555+
เมื่อประตูรถเปิดมา โอ้พระเจ้า++ "ผมลอยได้" โดยที่ไม่ต้องมีมนต์วิเศษใดๆ
ตัดภาพไปข้างหลัง ทั้งผลักทั้งดัน แต่ละคนดันกันจนเลือดฝาดขึ้นหน้า 555+
ปลากระป๋องก็กระป๋องเถอะ นิยามคำว่าแน่นเปลี่ยนไปแล้วจ้า..
(เสียงซาร่า) สวัสดีจอร์จ วันนี้ซาร่ามีนวัตกรรมควบแน่นมานำเสนอ โดยฝีมือมนุษย์
และเมื่อประตูรถปิดลง คุณไม่จำเป็นต้องยืนจับราวหรือห่วงใดๆ เพราะนี่คือแอร์พอตลิ้งก์ 555+
พอจะจินตนาการออกไหมจ๊ะ?? แน่นจนไม่ต้องจับราวใดๆ ก็ไม่ล้ม!!
เท่านั้นยังไม่จบ ในระหว่างทางก็ไม่ได้ราบเรียบอย่างที่คุณคิดนะครับ...
บททดสอบอีกเยอะ ไม่ว่าจะมาเป็นรูป กลิ่น เสียง ลิฟท์เสีย บันไดเลื่อนพัง !!!
เสียงประกาศจากแอร์พอร์ตลิงก์ "ขออภัยในความไม่สะดวก รถไฟ้ฟ้าสาย 30 นาที" เสียงนี้คือเรื่องเคยชินสำหรับผม!!
แต่ถามผมว่ามีทางเลือกที่ดีกว่านี้มีไหม ตอบ : ถ้ามีทางเลือกที่ดีว่าผมคงไม่พาตัวเองมา ณ จุดๆนี้
ในทุกๆวัน ผมต้องเผื่อเวลาสำหรับ ARL อย่างเดียว 2 ชม. ต่อวัน มาเป็นระยะเวลามาปีกว่า
(ทั้งๆระยะเวลาในการเดินทางจริงจากรามคำแหง ไปพญาไทแค่ประมาณ 10 นาที)
ถามว่าชินไหม ตอบ.. หึ !! ทุกวันนี้ก็ยังคงถอนหายใจ แล้วตั้งสติท่องพุทโธทุกวัน 5555+
สรุปคำถามที่ถามไว้ตอนแรกก็ยังคงเป็นคำตอบที่ตอบยากอยู่ดี $%^&*()
แต่ที่ตอบได้อย่างหนึ่งคือ “เมื่อเราไม่ชอบคนเห็นแก่ตัว เราก็อย่าเห็นแก่ตัว”
สุดท้ายปัญหาที่เกิดขึ้นจะมาจาก ARL หรือ มนุษย์ป้า
มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเราที่จะทำได้นั้นก็คือควรจะแก้ที่ตัวเองก่อน ให้เกียรติเพื่อนร่วมทาง ให้เกียรติตัวเองเป็นดีที่สุด!!
เผื่อเวลาวางแผนการเดินทาง "ไม่ควรมาเสียบ ลัด แซง แย่งคิว" เพราะไม่ต่างจากการขโมยเวลาคนอื่น"
เล่าเสร็จก็ได้เวลาเลิกงานพอดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ++
เอิ่ม.... แถวยาวขนาดนี้จะกลับถึงบ้านตีเท่าไร่ละเนี่ย???
ไว้มีโอกาส “เรื่องเล่า ARL EP.2” จะกลับมาล้อมวงเล่าอีกครั้ง!!!
#รอติดตามอ่านนะครับ
