อย่างที่หลายๆ คนบอกทำงานในกรุงเทพ ไม่ได้สบายอย่างที่คิด ตื่นเช้ามา
ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง “ชีวิตเสี่ยงทายมาก” ต้องคอยลุ้นตลอดทุกเช้า-เย็น
รถจะติดมากหรือน้อย รถไฟฟ้าจะล่าช้ารึเปล่า คนจะเต็มโป๊ะเรือไหม โอ๊ยยย!!!
และปัญหาอีกสารพัดสารเพ (เยอะไปไหม5555) อย่างกับเล่นเกม จงหาทางไป
ทำงานในเมืองกรุงให้เร็วที่สุด ฮ่าๆๆๆ…
การเดินทางของเราทุกเช้าคือใช้ “รถไฟฟ้าสายสีม่วง” ที่ถึงแม้คอนโดจะอยู่ใกล้รฟฟ.
แต่ก็ต้องเผื่อเวลาอย่างน้อย 15 นาที เผื่อเกิดเหตุด่วนเหตุร้าย อิอิ ยกตัวอย่างสดๆ ร้อนๆ
เช้าวันจันทร์ที่ 2 เมษา 61 (บอกละเอียดจะได้จารึกเอาไว้ ฮ่าๆ) เสียงรถไฟฟ้าบอกสถานี
เตาปูน พอก้าวขาออกจากรถปุ๊ป พนักงาน ตะโกนว่า “ยังลงไม่ได้ครับ ข้างล่างผู้โดยสารเต็ม
ทุกพื้นที่แล้ว” ในใจคิดว่าเวอร์หน่า จะเต็มอะไรขนาดนั้นพื้นที่ตั้งเยอะ (ถ้าใครขึ้นสายสีม่วง
ประจำจะรู้ว่า พื้นที่กว้างจริงๆ)... พอพนักงานปล่อยลงเท่านั้นแหละ ลงบันไดไม่ถึงไหน
หยุดนิ่งไม่ขยับละค่าาาา มหัศจรรย์พันล้านมาก...
ทำให้นึกถึงเมื่อวันเสาร์ที่ได้มีโอกาสพบปะเพื่อนฝูง มีเพื่อคนนึงบอกว่า “รถไฟฟ้าสีม่วง
คนขึ้นน้อย สงสัยแพง” แต่เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยได้ใช้รถไฟฟ้าในช่วงเวลาเร่งด่วน เลยไม่รู้
ความจริงว่า... คนโคตะระเยอะเลยครับพี่น้องงงง!!! แทบไม่มีพื้นที่หายใจ เบียดกันสุดฤทธิ์
สุดเดชจริงๆ ขนาดพนักงานบอกว่า “ขบวนเต็มแล้ว กรุณารอขบวนถัดไป” ก็มีคนไม่ฟัง
วิ่งหน้าตั้งเข้าไปอย่างเดียว โดยไม่สนใจว่าคนในขบวนจะยืนได้ไหม คนที่อยู่สถานีหน้าจะ
เข้าไปได้หรือไม่... โนสนโนแคร์ค่าา สุดท้ายเป็นยังไง… เข้าไปแย่งอากาศกันข้างใน
จนแอร์ในรถไฟฟ้าแทบไม่มีความเย็นหลงเหลืออยู่ จนบางทีคิดว่านี่เค้าเปิดแอร์จริงรึเปล่านิ
ทำไมมันหายใจไม่ออกกกกก ทำให้นึกถึงเพลงของพวกพี่นักร้องสามสีฮิปฮอปขึ้นมาเลย…
อยู่ในรถไฟฟ้า ร้อนยังกับ ไฟร์เยอร์!! ~~
ไม่ต้องถามกันเลยว่าวันจันทร์วันนั้นเลทแค่ไหน รู้แค่ว่าเวลา(ที่เผื่อไว้) ไม่เคยพอจริงๆ ฮ่าๆ
กว่าจะถึงที่ทำงานหัวกระเซอะกระเซิง เหงื่อไหลไคลย้อย เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เหมือนไปผ่านสมรภูมิรบ
มาอย่างไงอย่างั้นนน (จริงๆ ก็ไม่ขนาดนั้น แต่เหงื่อท่วมนี่เรื่องจริง 5555)
กลับกันกับขากลับหลังจากเลิกงาน โดยเฉพาะวันศุกร์ หฤโหดไปอี๊กกกกก รถไฟฟ้ายังไม่เท่าไหร่
แต่พอมองลงไปข้างล่าง… ช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก ท้องถนนเต็มไปด้วยรถหลากสี
หลายแบรนด์จอดนิ่งไม่ขยับ เหมือนกำลังประกวดรถกันอยู่ คือถ้านั่งรถเมล์เหมือนแต่ก่อน
ตอนสายสีม่วงยังไม่เชื่อม มีร้องไห้แน่ๆ แต่เราไปต่อรถไฟใต้ดินซึ่งระหว่างลงบันไดเลื่อน
เราจะรู้สึกเป็นเซเลบทันทีเพราะมีบรรดา “พี่เสื้อส้ม” คอยยืนต้อนรับเราอยู่ พร้อมกับเสียงเชียร์
“มอไซค์ไหมครับ รถติดนะครับ หมอชิต ลาดพร้าว บลาๆๆ” คือสงสัยว่า ทำไมมายืนและตะโกน
ด้วยระดับเสียงเดซิเบลทะลุปรอทแบบนี้ ถ้าถามว่ารู้สึกเหมือนถูกคุกคามไหม?... อืมม...ก็ไม่เชิงนะ
แต่มันเป็นความรู้สึกแบบ… ยังไงดีอ่ะ… หงุดหงิดคันหัวใจยิบๆ รู้สึกว่าความปลอดภัยในการเดิน
อยู่ตรงไหน (ความหมายเดียวกับถูกคุกคามไหม ฮ่าๆๆ)… เอ๊ะ!!! หรือว่าความจริงถูกกฎหมายสามารถ
ทำได้และเราตกข่าวเอง(จะโดนยำไหมหว่า5555) แล้วเพลงนี้ก็เข้าหัวทันที… ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
พี่ส้มนั้นขวางทางอยู่ มันแฝง อะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น~~~
(รูปที่ได้เสี่ยงตายมาก เลยเห็นไม่ค่อยชัด แต่ใครเดินทางแถวนั้นน่าจะเห็นจนชินตา อิอิ)
พอลงรถไฟใต้ดินมาก็จะเจอกับผู้คนที่กำลังเล่นการละเล่นไทย… งูกินหาง ฮ่าๆๆ เราเคยไปยืนต่อคิว
แบบนั้นเหมือนกันเพราะเงินในบัตรดันหมดพอดี ความจริงก็รอไม่นานนะ มีเจ้าหน้าที่หลายคน
คอยทำงานกันอย่างเต็มที่ รวมทั้งเปิดทางออกพิเศษเพื่อให้รวดเร็วขึ้น แต่หลังจากนั้นเราจะคำนวณ
ให้ดี ไม่ให้หมดวันศุกร์ตอนเย็น 5555 จะได้ไม่ต้องเสียเวลากันทั้งเราและคนอื่นๆ ซึ่งแม้ว่าข้างบนคน
จะต่อแถวยาวเหยียดแต่ในรถไฟใต้ดินรวมถึงรถไฟฟ้าสีม่วง คนไม่ได้แน่นจนยืนไม่ได้ ตอนเย็นเลย
ไม่ค่อยมีปัญหาในการเดินทางเท่าไหร่
แต่เมื่อลงมาเดินตรงฟุตปาธเพื่อเข้าคอนโดกลับห้อง เราก็ต้องเล่นเกมอีกแล้วค่าาาา… เกมกับดัก
ระเบิด 5555 ทางที่เดินแทบไม่มีตรงไหนเรียบ ขรุขระผุพังไปหมด ตอนเช้าเดินสบายเพราะมองเห็น
แต่พอกลางคืนเท่านั้นแหละ เดินก้มหน้ามองทางอย่างเดียว ต่อให้พี่สแตมป์มาร้องเพลงโอมจงเงย
เราก็คงทำให้ไม่ได้ ฮ่าๆๆ เพราะเคยสะดุดมาแล้วด้วยความมั่นหน้าไม่มองพื้น แหะๆ ยิ่งตอนฝนตกและ
มีน้ำขังนะ โอ๊ยยย แม่เจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ยยย เหยียบผิดช่องชีวิตมีพัง เราต้องเต้นลีลาสมาเลยจ้าาาา
เดินทางถอยหลัง ถอยหลังเดินหน้า เดินหน้าเดินหน้า สนุกไปอีกกกก ฮ่าๆๆ แต่พอเท้าย่างเข้าคอนโด
… นี่คือสวรรค์!!! ร่มรื่น พื้นเรียบ เชิดหน้าเดินอย่างมั่นใจประหนึ่งเดินแบบบนแคทวอล์ค คิคิ...
เป็นยังไงกับการเดินทางเข้ากรุงไปทำงานของเรา... กิ๊บเก๋ยูเรก้าซะไม่มี ต้องให้ 10 10 10 ไปเลยจ้า!!
ก่อนจะลาจากกัน (แต่ไม่ลาถาวรนะ ฮ่าๆ)… ขอมอบเพลงนี้ให้ค่ะ… อย่าบอกว่าขาดทุน ไม่มีงบ
พูดทำไม ไม่อยากฟังง~~... ที่เราเขียนครั้งนี้ เขียนลอยๆ… ลอยไปให้ผู้ใหญ่ท่านๆ ทั้งหลายได้อ่านกัน
ส่วนตัวเรานั้นก็คงต้องลอยเหมือนกัน… เพราะมีคนอุ้ม?... เย้ยยย อย่าพูดเป็นลางแบบน้านนน
เราขอตัวลอยเข้ากรีบเมฆแปปปปป... ชะแว๊บบบบ
