หลายปีก่อนผมตื่นตี 5 ขับรถไป โรงแรมโซฟิเทล เพื่อไปจองคอนโดนี้ ได้มาทั้งหมด 4 ห้อง ห้องที่ 1 ขายใบจองภายใน 7 วัน ได้กำไรมากรุบกริบ อีก 3 ห้อง วางแผนไว้ว่าจะขายระยะกลาง 1 ห้อง และเก็บไว้ขายก่อนโอน 1 ห้อง และโอนเก็บไว้ปล่อยเช่า 1 ห้อง 

        ผ่านไป 1 ปี มีครูอาวุโสแห่งโรงเรียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโทรเข้ามาตามประกาศ สนใจซื้อห้อง ซึ่งก็เป็นไปตามแผนการ ผมจัดการขายให้ครูท่านนั้นไปในราคาย่อมเยา เพราะครูบอกว่าชอบการพูดตรงไปตรงมาของผมว่า ”ขายกำไรเท่าไหร่” เพราะคนอื่นๆ จะไม่ชอบบอกตรงๆ 

        ผ่านไปอีก 1 สัปดาห์ ครูกลับมาบอกผมว่าอยากซื้ออีกห้อง ผมก็บอกตามตรงว่าผมไม่ขายช่วงนี้แล้ว เพราะมีแผนการแบบนี้ๆ 

        “ครูขอได้ไหม มีครูรุ่นน้อง อายุจะ 30 แล้ว รับราชการเป็นครูที่นี่แหละ ตอนนี้เค้าอยู่คอนโดของมหาลัย ซึ่งสุดท้ายแล้วก็ต้องคืนให้มหาลัยไป คิดดูว่ารับราชการ 30-40 ปี สุดท้ายไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง”

        “ครูเค้าไม่มีเงินสดมาซื้อดาวน์ด้วยนะ แต่ครูเองพอมี จะออกให้เค้าก่อน แล้วพอกู้ได้ค่อยเอามาคืนครูอีกที”

        พูดขนาดนี้ ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร

        จากนั้นครูก็ให้ครูรุ่นน้องมาคุยกับผม แกบอกว่าอยากได้คอนโดนี้มากๆ แต่จองไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็หมดแล้ว เป็นคนต่างจังหวัด อยากมีบ้านมีคอนโดเป็นของตัวเองแถวนี้ เพราะคงรับราชการเป็นครูที่นี่ไปจนเกษียณ 

        สุดท้ายผมก็ใจอ่อน ขายให้ในราคาย่อมเยาเช่นกัน

        และท้ายที่สุด ผมก็ขายห้องที่ 4 ในข่วงก่อนโอน และไม่ได้เก็บไว้ปล่อยเช่าเลยสักห้อง 

        ผมไม่ได้คิดว่าผมเป็นคนใจดีอะไรนะ เพราะผมก็ได้กำไร ถึงจะไม่เยอะเท่าที่ควรจะเป็นก็ตาม แต่บางทีการเห็นคนที่เค้าเห็นคุณค่าของที่ซื้อจากเรา มันก็มีความสุขนะ

        หลังจากคอนโดเสร็จ ผมเห็นครูท่านนั้น Post รูปคอนโดบ่อยมาก อารมณ์ภูมิใจกับบ้านของตัวเอง และทุกวันนี้ผมก็ยังแอบเห็นครูโพสต์ Check-in ที่คอนโดอยู่เลย บางทีก็บ่นๆ เรื่องราวในคอนโดบ้าง 

        ทุกครั้งที่ขับรถผ่านคอนโดนี้ก็นึกถึงเรื่องครู 2 ท่านนี้ทุกที