จนเมื่อเร็วๆ นี้ มีเรื่องจะต้องใช้รถเข็น(ช้อปเพลินไปหน่อยของเลยเยอะ อิอิ) ก็ไปใต้คอนโดที่เดิม

 

แต่อ้าว! รถเข็นถูกล็อกพร้อมกับติดป้ายไว้ทุกคัน ส่วนด้านข้างก็ติดป้ายประกาศไว้ด้วย... เกิดอะไรขึ้นที่นี่!!!

 

 

 

 

 

อ่านเสร็จก็พาขาสั้นๆ ก้าวฉับๆ เดินไปหาพี่รปภ.ที่ป้อม ด้วยความสงสัยใคร่รู้อยากไขข้อสงสัยให้หายขับข้องใจ (พิมพ์สะยาวความจริงก็เผือกร้อนๆ นั่นแหละฮ่าๆ) ว่าเพราะอะไรทำไมรถเข็นไม่เป็นอิสระอีกต่อไปแล้ว รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที…

 

สงสารรถเข็น? หึ สงสารตัวเองนี่แหละ! (กว่าจะเดินไปหาพี่รปภ. กว่าจะแลกบัตร ต้องเขียนชื่อเลขที่ห้องอีก เอาเวลาตรงนี้ไปขนของคงเสร็จพอดี น้ำตาจะไหล T_T)

 

เรา : พี่คะทำไมรถเข็นถูกล็อกแล้วอ่าคะ ตอนแรกยังหยิบใช้เองได้อยู่เลย

 

พี่รปภ. : อ๋ออออออออ (พี่เค้าอ๋อยาวแบบนี้จริงๆ นะ) คือลูกบ้านใช้แล้วไม่มาคืนครับ วางไว้ที่จอดรถแทบทุกชั้น บางคนก็เอาไว้หน้าลิฟต์ พอลูกบ้านคนอื่นจะมาเอาไปใช้ต่อก็ไม่มีให้ใช้ เพราะใช้แล้วไม่มาเก็บไว้ที่เดิม ผมต้องมาตามเก็บ ทางนิติเลยไม่ให้หยิบใช้เองแล้ว จึงต้องมาขอยืมที่ผมครับ

 

เรา : แย่จังเลยนะคะ

 

พี่รปภ. : ครับ

 

ความจริงแล้วปัญหาหยุมหยิมแบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลยนะ ตอนจะยืม มาหยิบไปใช้เองได้ ทำไมตอนใช้เสร็จถึงไม่ลงมาเก็บให้ด้วยอ่า

 

รู้ไหมว่ารถเข็นก็อยากกลับที่เดิมของมันน๊าาา(เป็นญาติกับพี่ยุ้ย จีรนันท์ แต่นามสกุล มโนเก่ง ฮ่าๆๆ)

 

 

 

 

ซึ่งเราก็แอบหวังในใจนะว่า เมื่อมีกฎแบบนี้แล้วก็ขอให้เก็บมาคืนที่เดิมเนอะ ช่วยๆ กัน คนละเล็กละน้อย ไม่ใช่แค่ที่คอนโดเราอย่างเดียวนะแต่หมายถึงคอนโดทุกที่ อันไหนที่เป็นส่วนรวมก็ช่วยกันรักษานิสสสสสนึง 

 

อย่าปล่อยให้รถเข็นไม่ได้กลับใต้คอนโดเลยนะ… ฝากไว้ให้คิด เราคงไม่ผิดใช่ไหม~ 

 

(สุดท้ายวันนั้นก็ไม่ได้แลกบัตรยืมรถเข็น เพราะมัวแต่อยากรู้นี่แหละ เลยต้องแบกขึ้นห้องเอง ชิลๆ ไปค่า ฮ่าๆ แงงงง หัวเราะทั้งน้ำตา)

 

จบ แยก สลายวง!